Εικόνες που χάνονται (Μέρος Β')... Στα παράλια.

Στην (τέως) κοινότητα Μελιβοίας ανήκουν και οι, πολυσύχναστες στις μέρες μας, παραλίες της Βελίκας, της Παλιουριάς, της Κουτσουπιάς και του Κόκκινου Νερού, που κατακλύζονται κάθε καλοκαίρι από παραθεριστές. Άλλοι απ' αυτούς είναι επισκέπτες για μία μέρα, άλλοι για παραπάνω χρονικό διάστημα σε κάποιο από τα πολλά ενοικιαζόμενα, ενώ άλλοι έχουν επιλέξει να κτίσουν εδώ το εξοχικό τους και θεωρούν τα παράλια δεύτερη πατρίδα τους.    

    Τα πράγματα, όμως,  δεν ήταν πάντα έτσι! Μερικές δεκαετίες πριν λίγοι μόνο φαντάζονταν τη μεγάλη τουριστική ανάπτυξη και μόνο οι πολλοί τολμηροί μπορούσαν να μιλούν από τότε για τις στρατιές λουόμενων στις παραλίες και τη μεγάλη οικιστική ανάπτυξη... Οι υπόλοιποι εξακολουθούσαν "ράθυμα" τις καθημερινές τους ασχολίες εκεί: το κορκάρι τους, τα γκόρτσα, τα κεράσια, τα ποτίσματα, άντε και κανένα ψάρεμα με τη βάρκα του φίλου ή του γείτονα, κάνα τσιπουράκι στα λίγα καφενεία.... Για μπάνιο ούτε λόγος, αφού οι περισσότεροι, ακόμα και οι έχοντες βάρκα, δεν γνωρίζουν να κολυμπούν... Περιορίζονται να ανασκουμπώνουν τα παντελόνια και να βρέχουν απλώς τα "ποδάρια"... Οι περισσότεροι έμεναν τότε στο "καλύβι", όπως χαρακτήριζαν τις μικρές, συνήθως μονοόροφες πετρόκτιστες κατοικίες τους.

    Αργότερα, αναπτύχθηκε η βιομηχανία του τουρισμού, στην αρχή με λίγα δωμάτια, συνήθως με κάποιο "δανειάκι" (και, συχνά, χωρίς άδεια) και σιγά-σιγά ερχόταν η επέκταση... "Κτίστηκαν" και οι πρώτες ταβέρνες, τα καφενεία, αλλά και οι πρώτες απαραίτητες "DISCO" και οι καφετέριες της εποχής για τους νεολαίους, η ροή του κόσμου πύκνωνε και με τα χρόνια φτάσαμε στη σημερινή γνωστή μας εικόνα.... 

    Οι εικόνες που ακολουθούν είναι από εκείνα τα χρόνια, τα παλιά, που ένα μπάνιο για αυτούς που δεν έμεναν μόνιμα στην παραλία ήταν μία περιπέτεια, που περιλάμβανε πολλές φορές ποδαρόδρομο ή καβάλα με κάποιο υποζύγιο, αφού η οδική πρόσβαση ήταν δύσκολη και λόγω έλλειψης δρόμων και λόγω (κυρίως) σπανιότητας αυτοκινήτων, ενώ η διαμονή εκεί είχε τις δυσκολίες της (έλλειψη ρεύματος, λίγα ενοικιαζόμενα που δεν επαρκούσαν, μικρές επιλογές εστίασης, έλλειψη πληροφόρησης για τα παράλια. Χαρακτηριστικά, ο νυν δήμαρχος αφηγούνταν παλιά την άγνοια του υπαλλήλου του -τότε- ΥΠΕΧΩΔΕ, ότι ο Νομός Λάρισας βρέχεται από θάλασσα). 

    Αρκεί, ακόμα,  να θυμίσουμε ότι η παραλιακή οδός της Βελίκας ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια χωματόδρομος κι όσοι έζησαν εκεί θα θυμούνται τους μαγαζάτορες κάθε πρωί και κάθε βράδυ να καταβρέχουν το δρόμο για να καταλαγιάσσει η σκόνη. Όπως, επίσης, και οι συνδέσεις με τους υπόλοιπους οικισμούς (Παλιουριά, Κουτσουπιά, Κόκκινο Νερό), αλλά και με την κοινότητα (τότε) της Μελιβοίας, ήταν ακόμα χωματόδρομοι, με ότι αυτό συνεπάγεται.  

     Οι εικόνες που ακολουθούν, είναι από κείνα τα χρόνια, τα παλιά, και, όπως θα διαπιστώσετε κυρίως αντρική υπόθεση... Μερικές απ' αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες, και το μεράκι ορισμένων είναι αυτό που οδήγησε στη "σύλληψη της στιγμής". Η συνέπεια και η τάξη άλλων οδήγησε στη διάσωσή τους στα χρόνια που ακολούθησαν και δεν άφησε να οδηγηθούν στα σκουπίδια, όπως τόσες και τόσες άλλες... 

Αύγουστος 1962. Διακρίνονται μεταξύ άλλων ο Δημήτριος Ζιάκας, η σύζυγός του, ο Γεώργιος Ευσταθίου και άλλοι φίλοι, στο αυτοσχέδιο "τσιαρδάκι". Τότε, άλλωστε, οι ομπρέλες θαλάσσης δεν είχαν φτάσει ακόμα στη Βελίκα... (Προσφορά Γεωργίου Ευσταθίου). 

Το ζεύγος Ζιάκα με τα παιδιά τους (;), Γεώργιος Ευσταθίου και Νικόλαος Περδίκης (;). Στη Βελίκα, λίγο πριν τα "βραχάκια", Αύγουστος 1962. Πάντα με ρούχα... Πίσω αν και κατακαλόκαιρο, η αμμουδιά είναι εντελώς άδεια... (Προσφορά Γεώργιος Ευσταθίου). 

Τα αδέλφια Αθανάσιος και Στέφανος Μπάτσικας, σε προσφιλή "πόζα" της εποχής πάνω στη βάρκα. Όλοι οι λουόμενοι στο βάθος, με τα ρούχα... Άλλοι καιροί, άλλα ήθη... (Προσφορά Βάϊας Στεφ. Μπάτσικα).   

Γεώργιος Ευσταθίου, Δημήτριος Ζιάκας, Αικατερίνη Ζιάκα, Βασίλειος Γαγάτσιος, Νικόλαος Περδίκης. Οι υπόλοιποι δεν αναγνωρίστηκαν. Έφιπποι σε γαϊδουράκια και άλογα. Βελίκα 1962. (Προσφορά Γεωργίου Ευσταθίου).

Νικόλαος Χαπίτας και Αντώνιος Μαντάλης, στην Κουτσουπιά, μπροστά από την "αγαπημένη" βάρκα. (Προσφορά Άννας Χαπίτα).

Νικόλαος Ευσταθίου και άγνωστος, στο Κόκκινο Νερό τη δεκαετία του '60. (Προσφορά Ζωής Ευσταθίου).

Όταν τα καϊκια δεν ψάρευαν, καμιά φορά μετέφεραν επιβάτες, δίκην σύγχρονου θαλάσσιου "ταξί". Το συγκεκριμένο δρομολόγιο μετέφερε προσκυνητές στο Κόκκινο Νερό, στο πανηγύρι της "Σωτήρως". Διακρίνεται στους επιβάτες ο Στέφανος Βασ. Μπάτσικας (με τα γυαλιά καθιστός). (Προσφορά Βάϊας Στεφ. Μπάτσικα).

Το καΐκι τραβιέται έξω. Η "ομοχειρία" (κατά την ορολογία του Πολεμικού Ναυτικού) βάζει τα δυνατά της σε μία όχι και τόσο εύκολη υπόθεση. Πρόκειται, μάλλον, για το καΐκι του καπετάν-Νικόλα Μπαντίδου. Υποθετικά, γιατί η απόσταση λήψης δυσκολεύει την αναγνώριση προσώπων και αντικειμένων. (Προσφορά Άννας Χαπίτα).

Ο Ευάγγελος Αργυρίου, ο Νικόλαος Ευσταθίου και ο τρίτος (άγνωστος) της παρέας στο Κόκκινο Νερό. (Προσφορά Ζωής Ευσταθίου).

Χαπίτας-Τσιούκας στην έρημη παραλία της Κουτσουπιάς, παρ' ότι κατακαλόκαιρο... Σήμερα εδώ βρίσκονται τα παραλιακά κοσμοσύχναστα μπαρ της περιοχής... (Προσφορά Άννας Χαπίτα).

Ο "τουρισμός" πυκνώνει... Οι γυναίκες, με ολόσωμο μαγιό στην αρχή, κάνουν την εμφάνισή τους στις παραλίες της περιοχής... Η Ανδρομάχη Τσαλαβούρα με "παραθεριστές" στην παραλία του Κόκκινου Νερού. (Προσφορά Ανδρομάχης Τσαλαβούρα).

Οι "νεολαίοι", τότε,  Βασίλειος Λυγγέρης, Νικόλαος Ευσταθίου και άγνωστος, στο Κόκκινο Νερό. (Προσφορά Ζωής Ευσταθίου). 

Ο Ιωάννης Μπουζούκης με το γιό του Βάγιο, πουλάνε ροδάκινα μπροστά στο "ΣΦΥΡΗ". Καλοκαίρι 1960. (Προσφορά Βάγιος Μπουζούκης). 

Και από την ενδοχώρα: Ο Θεόδωρος Ρήγας με τον αγροφύλακα Σταύρο Τσιάπανο, στο Κόκκινο Νερό. (Προσφορά Θεοδώρου Ρήγα).

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ: 
Σ' όλους και όλες που διαφύλαξαν το παραπάνω μοναδικό φωτογραφικό υλικό.